ON: Ja jako dziecko wyczekiwałem wręcz tych niedzielnych seansów i z wypiekami na tworzy oraz w pełnym skupieniu wczuwałem się w mniej lub bardziej szalone poczynania młodych bohaterów w myślach stając się jednym z nich!

Zgodnie z powyższym film „Jak zostać kotem” (ang. Nine Lives / 2016 / reż. Barry Sonnenfeld) umknął nam w natłoku innych premier, a do kina ostatecznie się nie wybraliśmy. Niczym te koty, co to chodzą własnymi ścieżkami, a nasze ścieżki, w tym przypadku jak nigdy wcześniej solidarnie skierowały się w przeciwną stronę niż sala kinowa… Nawet doceniany przeze mnie Kevin Spacey i jego groźne spojrzenie nie skusiły ani nie zmusiły mnie do zakupu biletu. Dopiero, gdy innej opcji ze świecą było szukać, w kinie już wszystko obejrzane, a w dołku paląca potrzeba kinomaniaka na detoksie, kliknęliśmy na „wypożycz” (Chili.TV) z brakiem entuzjazmu.

ON: Zwłaszcza że w serwisie są setki świetnych filmów, które muszą czekać na swoją kolej. Nie chcę nawet wypominać, kto uprał się na ten wybór, kochanie…

Tom Brand (Kevin Spacey) to ekscentryczny biznesman, którego największym marzeniem, a zarazem firmowym celem jest zbudowanie najwyższego budynku w Ameryce. Kosztem nie swoim, a inwestorów oraz rodziny, ale jedynie czasowym – buduje swój drapacz chmur. Nie zwracając uwagi na opory inwestorów i pozostałych akcjonariuszy, z pakietem większościowym robi co mu się żywnie podoba, zaniedbując przy okazji rodzinne ognisko domowe. Choć ojciec z niego żaden – zarówno dla dorosłego już syna, jak i nastoletniej córki, potomstwo wielbi go i stara się sprostać oczekiwaniom. Tymczasem Tom chętniej skacze ze spadochronem niż przesiaduje w domu, a prezenty urodzinowe kupuje na ostatnią sekundę. To ostatnie ewidentnie wychodzi mu… kotem.

ON: Dubbing niestety pozostawiał wiele do życzenia. Jednak po kilkunastu minutach człowiek się przyzwyczaja, a pod koniec nawet przestaje mu przeszkadzać :)

ON: Decydując się na tę historię trzeba mieć świadomość co będziemy oglądać. Prosty film z przekazem, który na pewno zachwyci najmłodszych. Produkcja jaką dzieciaki uwielbiają, a co najważniejsze NIE MĘCZY (!) dorosłych. W sam raz na niedzielny seans dla całej rodziny!

Na pierwszy rzut oka wszystko powinno pójść jak spłatka. Przynajmniej jeśli chodzi o wyciągnięcie do kina dwóch połówek płci przeciwnej. Według zwiastunów ona miała dostać historię miłosną opartą na rywalizacji dwóch młodych mężczyzn o względy uroczej blondynki. Natomiast on mógł liczyć na sentymentalne wspomnienia o jednym z polskich piłkarzy, którego kariera przypadła na lata największych sukcesów naszej drużyny narodowej.

Ona: A i tak do kina się jakoś nie mogliśmy wybrać. Obstawiałam, że wątek miłosny jest podstępem, aby kobiety beztrosko pomaszerowały do kina z piłkarsko ześwirowanymi ukochanymi. Jakież było moje zdziwienie, że wręcz odwrotnie!

Mężczyźni mogli wyciągnąć swoją kobietę na film o sporcie wmawiając im, że na ekranie będzie romans, a kobiety w łatwy sposób mogły przekonać swoich partnerów na wypad do kina pod płaszczem opowiadania o piłkarzach, lecz same nastawiały się na historię miłosną. Decyzja o wybraniu się na film "Gwiazdy" (reż. Jan Kidawa-Błoński / 2017 r.) to maiła być klasyczna sytuacja Win Win!

Ona: Nie jestem przekonana czy ktokolwiek był tu na wygranej pozycji.

Audiorecenzja dla tych, którzy wolą nas posłuchać 😏

Jan Banaś (Mateusz Kościukiewicz) urodził się w Berlinie w czasach drugiej wojny światowej. Jego ojcem był żołnierz hitlerowskiej armii oraz... piłkarz reprezentacji Niemiec. To po nim młody Jaś (a właściwie Hans, gdyż z takim imieniem się urodził) odziedziczył miłość do piłki nożnej. Młody chłopiec dorastał na Śląsku ze swoją matką Anną (Magdalena Cielecka) oraz dwójką najlepszych przyjaciół – Ginterem (Sebastian Fabijański) oraz Marleną (Karolina Szymczak), która z czasem została jego przyrodnia siostrą. Życie obu chłopców, a w przyszłości nastolatków i dojrzałych mężczyzn kręciło się zawsze w okół piłki nożnej, oraz właśnie Marleny.

Ona: Marlena na tej sytuacji korzystała jak mogła choć bardziej ciągnęło ją do Jaśka. Taka zakazana miłość smakuje ponoć najlepiej.

Obaj rywalizowali na boiskach ligowych o zwycięstwa w meczach, oraz o względy urodziwej blondynki poza stadionem. Poznajemy burzliwe losy ich przyjaźni, serie złych wyborów, które doprowadzają do ludzkich dramatów, a wszystko z zawiłym światem PRLowskiej piłki nożnej w tle.

Ona: O czym dowiedziałam się dzisiaj, gdy mój ON przygotowywał się do napisania tej recenzji. Wcześniej byłam święcie przekonana, że obejrzałam bliską rzeczywistości opowieść o realnej osobie. Słusznym wydawało mi się jej zekranizowanie, gdyż cała historia jest jak rodem z Hollywood – miłość do przyrodniej siostry, intrygi sportowe, ojciec hitlerowiec odnajduje się niespodziewanie za granicą jako agent sportowy i prowadzi syna ku zwycięstwu. Niestety – wszystkie wątki prywatne zawarte w tym filmie, które jako takie – realne, zrobiły na mnie piorunujące wrażenie to zwykła fantazja scenarzysty. Dobra, skomplikowana, ale nadal pozostająca tylko fantazja.

Nazwanie filmu "Gwiazdy" biografią byłoby wprost okłamaniem widza i czytających tę recenzję. W całej produkcji prawdziwych było jedynie kilka wątku, w dodatku stricte piłkarskich. Nie chcę psuć zabawy podczas oglądania, dlatego nie wymienię nieścisłości, aby nie spojlerować. Jednak bez skrupułów napiszę, że niemal wszystkie wątki obyczajowe były fikcją reżysera.

Ona: Podejrzewam Kochany, że nastawiałeś się na coś zupełnie innego. Liczyłeś na dobrze zrealizowany film sportowy na miarę zagranicznych produkcji. Podejrzewam, że większa ilość scen typowo piłkarskich, gry na boisku i newsów z szatni uratowałaby ten film w Twoich oczach. Tymczasem do czynienia mamy z ... dramatem obyczajowym? To chyba lepsze określenie niż film sportowy, bo fakt faktem, że sportu nie było wiele. Jak dla mnie to dużo lepsza opcja, ale wiadomo – jestem kobietą.

Same wątki piłkarskie także pozostawiały wiele do życzenia. Obejrzałem mnóstwo filmów sportowych (swoją drogą musimy nadrobić braki w tej kategorii na naszym blogu!) i wszystkie, które traktowały o swojej dyscyplinie sportu starały się wprowadzić realistyczny klimat. Tutaj tego zabrakło. Ewidentnie twórcy nie mieli pomysłu na wkomponowanie meczów w ogólną historię, kadry z pojedynków piłkarskich wyglądały sztucznie, jako kibic w ogóle się nie wczułem.

Ona: Jako laikowi w temacie w ogóle mi nie przeszkadzały. Pamiętasz jak Ci powiedziałam po seansie, że myślałam przez cały film, że dobrze się bawisz? No właśnie. Widziałam te wstawki, te stare mecze, te wszystkie stylizowane sceny i myślałam oho! On na pewno dobrze się bawi. Stąd mój wniosek, że na Gwiazdach lepiej odnajdą się ludzie, którzy oglądają piłkę nożną tylko raz od święta lub wcale.

Ona: Nie mogę się zgodzić. Film solidny. Dobrze wpasowany w klimaty PRLu. Gra aktorska na wysokim poziomie jeżeli o polskie kino chodzi. Główny bohater może delikatnie irytujący, ale taki już ma styl grania. Kino z wątkami historycznymi, dobrze osadzone, dobrze zrealizowane. Naprawdę spodziewałam się większej klapy na wielu polach... Może dlatego tak wysoko go teraz oceniam, bo spisałam na straty zawczasu? Nie wiem, ale polecam Wam sprawdzić osobiście.

ON: Jest to dla mnie całkowicie niezrozumiałe, że tuż za miedzą, z porównywalnym budżetem filmy tworzy taki Marvel, który robi albo hity, albo chociaż wciągające produkcje. Natomiast DC? Zawsze rozczarowuje…

ON: Zapowiadano Wonder Woman jako wielkie przełamanie wytwórni! Co ciekawe większość osób po przed premierach zachwalało najnowszy film! Przed seansem postanowiłem dać DC czystą kartę by zapisali historię od nowa.

ON: Muszę wtrącić, że film zaczął się z przytupem! Pierwszych kilkadziesiąt minut starało się utwierdzić mnie w przekonaniu, że danie kolejnej szansy DC się opłaci. Świetnie rozpisany wątek wyspy i świata Amazonek robił wrażenie. Niestety, nie byłem świadom tego co stanie się potem…

ON: Niestety pomysł na fabułę skończył się twórcom na wyspie. Później bzdura goni bzdurę. Splot bezsensownych wydarzeń pcha głównych bohaterów do celu. Akcji brakuje logiki i choć pozorów realizmu.

ON: Z tą surową oceną nie potrafię się zgodzić. Gadot zagrała ciekawą rolę, może faktycznie za mało było o niej samej, ale wycisnęła ze swojej postaci wszystko czego oczekiwałem. Jeśli chodzi o grę aktorską to tak słabo dobranej części męskiej jeszcze nie widziałem w tak ogromnej produkcji! Postaci takie jak Steve Trevor, Sameer oraz Charlie to wstyd przy takim budżecie i rozmachu.

ON: Jednak ja, co by to nie było, zawsze lubię graną przez niego postać. Nawet jeśli film ma braki to Damon jest żywym dowodem na to, że tylko jeden aktor potrafi podnieść ocenę danego filmu.

ON: Akurat sam Damon nie zagrał źle. Jedynym problemem była niedopracowana fabuła wokół jego postaci. Myślę, że wycisnął maksimum z tego, co dostał do zagrania.

Chcąc być obiektywną na tyle na ile pozwala mi na to forma tekstu powinnam odradzić Wam seans, ale… czasem warto poszukać pozytywów.

ON: Oni jednak co ciekawe, jak na takich obieżyświatów i łowców plotek wszelakich nie słyszeli o samym Wielkim Murze…

ON: Chiny po raz kolejny miały ambicje zrobić światowy hit kinowy. Wykorzystali znane twarze z Hollywood, swoje mitologiczne legendy oraz wielomilionowy budżet by zachwycić widzów. Niestety okazało się, że ten chiński film, podobnie jak wiele chińskich produktów jest niskiej jakości..

ON: Nie ukrywam, że jak na miłośnika wszelkich mitów i legend o samych historiach ze starożytynych Chin wiem niewiele. Mnie ten wątek istnienia Wielkiego Muru przekonał. Historia z mitologii chińskiej czy nie, to pomysłem reżyser na pewno chwycił mnie mocno za rękę, bym obejrzał film z zainteresowaniem.

ON: Niestety wypunktowałaś wszystkie słabe punkty tego filmu. Aż biło po oczach jak tej legendarnej chińskiej precyzji zabrakło przy szczegółach fabuły lub dopracowaniu efektów specjalnych. Sądzę, że naprawdę niewielkim nakładem pracy można było zrobić z „Wielkiego Muru” film solidny, który wszedłby do kanonu podobnych sobie.

ON: Na pewno jednak nie przykleiłbym łatki „Nie oglądać! Nie warto!” Film miał swoje plusy. Wątek mitologiczny, ciekawe ujęcia podczas walk, sama akcja, która nie zwalniała. Ponadto przepiękne krajobrazy! Było na czym zawiesić oczy. Niedociągnięć było sporo, ale w gruncie rzeczy rozrywki równie dużo. To nie był ambitny film, co do tego nie ma wątpliwości. Lecz dla osób po ciężkim

dniu/tygodniu jest jak znalazł. Dużo, ładnie, szybko. Nie trzeba myśleć albo skupiać się nad fabułą. Takie filmy też są potrzebne. Skończę swoje dygresje zdaniem, które wpadło mi do głowy po seansie: twórcy starali się zrobić film z ogromnym rozmachem, lecz zderzył się on z wielkim murem rzeczywistości. Zdarza się każdemu.

ON: Zwiastuny nie powalały?! To właśnie zwiastuny zachęcały do spędzenia czasu w kinie, sugerując, że będziemy mieli do czynienia z solidnym filmem akcji! Po kilku dłuuuugich latach zachciałem obejrzeć film z tej serii.

ON: Cała fabuła roiła się właśnie od absurdów i braku logiki. Wyszła taka trochę bajeczka z szybkimi samochodami i nowoczesną technologią.

ON: Było słabo, film uratowało kilka pojedynczych momentów…

Pomijając irytującą manierę zbliżeń kamery na wykrzywione w zadumie bądź niedowierzaniu twarze bohaterów oraz marne dialogi, film okazał się być nie najgorszym rozwiązaniem na piątkowy seans. Fabuła trzymała w zainteresowaniu, a i niektóre rozwiązania – te nie pochodzące ze skraju absurdu – były przemyślane i spójne.

ON: Niestety nie mogę się zgodzić. Mnie nie wciągnął w historię, nie trzymał w napięciu tak jak powinien film z tego gatunku. W zamierzeniu dramatyczne momenty wzbudzały we mnie raczej uśmiech politowania. Do tego szereg nielogicznych sytuacji jeszcze bardziej zniżył ocenę.

ON: Tutaj akurat racja – efektów było mnóstwo, wszystkie na wysokim poziomie. Niestety według mnie w większości użyto ich bezsensownie, maskując braki w fabule. Film potencjał miał duży jednak nie wykorzystał go do tego stopni, abym chciał do niego wrócić ponownie.