Szybcy i Wściekli 8 [recenzja]

Słysząc, że do kin wchodzi odsłona ósma Szybcy i Wściekli (ang. The Fate of the Furious / 2017 / reż. F. Gary Gray) pomyślałam automatycznie no, nie wierzę, znowu?! Zwiastuny nie powalały, jedyne co można było z nich wynieść to tanie efekciarstwo.

ON: Zwiastuny nie powalały?! To właśnie zwiastuny zachęcały do spędzenia czasu w kinie, sugerując, że będziemy mieli do czynienia z solidnym filmem akcji! Po kilku dłuuuugich latach zachciałem obejrzeć film z tej serii.

Zastanawiałam się, kto i z jakich pobudek, wydaje kasę i to nie małą na seans kinowy odgrzewanego po raz siódmy kotleta. Okazało się, że cała masa ludzi, w tym o dziwo… i ja.

Dominic Toretto (Mark Sinclair lepiej znany jako Vin Diesel) przeżywa właśnie szczęśliwy i długo wyczekiwany miesiąc miodowy z Letty na Kubie. Romantyczne chwile, czułe spojrzenia i rozmowy o powiększeniu rodziny, przerywane wyścigami samochodowymi w imię więzi rodzinnych. Taki tam standardzik serii. Niewinne i z pozoru przypadkowe spotkanie z potrzebującą pomocy przy samochodzie kobietą, przeradza się w koniec miodowej sielanki. Cipher (Charlize Theron) wciąga Doma z powrotem w świat szybkich samochodów, cyberterroryzmu, lewych interesów i – jak dla mnie – totalnych absurdów.

ON: Cała fabuła roiła się właśnie od absurdów i braku logiki. Wyszła taka trochę bajeczka z szybkimi samochodami i nowoczesną technologią.

Powiem szczerze, że niewiele się po tym filmie spodziewałam. Głównie dlatego, że skakanie nad łodziami podwodnymi, strzelanki na ulicach i lekceważenie praw natury choćby grawitacji, to jakoś nie dla mnie. Przy czym to właśnie kwintesencja Szybkich i Wściekłych. Akcja, wyścigi, szalone pomysły i jeszcze bardziej szalone rozwiązania scenarzystów sprawiły jednak, że czas – a film trwa aż 136 minut – upłynął niesłychanie szybko. Nie nudziłam się i nie boję się do tego przyznać. Nie spodziewałam się wiele, powtórzę raz jeszcze, a tak naprawdę nie było aż tak źle.

ON: Było słabo, film uratowało kilka pojedynczych momentów…

Pomijając irytującą manierę zbliżeń kamery na wykrzywione w zadumie bądź niedowierzaniu twarze bohaterów oraz marne dialogi, film okazał się być nie najgorszym rozwiązaniem na piątkowy seans. Fabuła trzymała w zainteresowaniu, a i niektóre rozwiązania – te nie pochodzące ze skraju absurdu – były przemyślane i spójne.

ON: Niestety nie mogę się zgodzić. Mnie nie wciągnął w historię, nie trzymał w napięciu tak jak powinien film z tego gatunku. W zamierzeniu dramatyczne momenty wzbudzały we mnie raczej uśmiech politowania. Do tego szereg nielogicznych sytuacji jeszcze bardziej zniżył ocenę.

Głównemu motywowi Cypher i jej postępowaniu nadano niepotrzebnie pseudo ideologiczne znamiona, ale czego się nie robi dla efektu końcowego, prawda? W końcu w Szybkich i Wściekłych chodzi o obrazki… Nie o grę aktorską, która w wykonaniu Vina Diesela była drewniana, a pozostałych kiepska. Nie o nowe pomysły, bo od utartych schematów aż głowa bolała – główny bohater rzuca wszystko w imię idei, jedynymi naprawdę zabawnymi bohaterami są Afroamerykanie, ten z początku zły okazuje się mieć czyste serce, a ukochana nigdy nie wątpi w męża itp. itd.

Podsumowując – byłam, obejrzałam, fanką serii nie zostanę, aczkolwiek polecam wszystkim, którzy stawiają głównie na doznania wizualne, efekty specjalne i wartką akcje. Tego w Szybkich i Wściekłych nie brakowało.

ON: Tutaj akurat racja – efektów było mnóstwo, wszystkie na wysokim poziomie. Niestety według mnie w większości użyto ich bezsensownie, maskując braki w fabule. Film potencjał miał duży jednak nie wykorzystał go do tego stopni, abym chciał do niego wrócić ponownie.

średnia ocen 5,3

czyli... można obejrzeć!