Chata [recenzja]

Bóg jest ciemnoskórą, starszą kobietą mieszkającą w chatce pośrodku niczego. Tym jednym zdaniem właśnie narobiłam sobie masę wrogów wśród wierzących czytelników. Spokojnie – tak naprawdę jest skośnooką, młodą kobietą i młodym mężczyzną w typie muzułmanina. Wszystkimi naraz i żadnym z nich jednocześnie. Istnieje przecież w trzech postaciach, prawda? Tak naprawdę może być dowolnie każdym, tak abyś czuł się przy nim komfortowo. Biję przy tym od niego – w sensie Boga – miłość absolutna, spokój i determinacja. „Chata” (ang. The Shack / reż. Stuart Hazeldine) to ciekawe przeżycie dla nie do końca sprecyzowanej grupy odbiorców. [ON: Film może wierzących albo zachwycić, albo irytować treścią. Podobnie jak osoby niewierzące albo go wyśmieją, albo doznają refleksji na temat wiary.]

Mack – w tej roli Sam Worthington, to ojciec trójki dzieci, mąż pięknej i pobożnej Nan. W wyniku nieszczęśliwego zbiegu okoliczności traci na zawsze ważną osobę. Strata ta, tak nieprzewidywalna i niespodziewana wyrywa mu serce, a jak to bywa bez serca – nie umie normalnie funkcjonować. Zatraca się więc w depresji, odcina od rodziny i ma myśli samobójcze. Pewnego dnia, odśnieżając podjazd otrzymuje list bez znaczka, a w nim zaproszenie na spotkanie od Papy. Papa to urocze określenie jego żony na Boga… Co robi Mack? Jakże by inaczej, po krótkich rozmyślaniach wsiada w samochód kolegi i pędzi na złamanie karku. Reszta historii to mieszanka religijnych morałów, rodem z podręczników sekciarskich. Droga przez odkupienie w bardzo metaforycznym schemacie mądrości wszelakich. Szczerze? Sceny są lepsze i gorsze. Jedne rozkładają na łopatki swoją beznadzieją, inne skłaniają - i mówię to całkiem szczerze, niemal do nawrócenia się na wiarę. [ON: Będąc przy głównym bohaterze muszę napisać o jego irytującej grze aktorskiej! Przez cały film, czy w momentach smutku, czy w chwilach beztroskiej radości miał jedną, tę samą, skwaszoną minę. Być może miało to podkreślać tragedie życiowe przez jakie przeszedł, ale mi zamiast współczucia towarzyszyła irytacja.]

„Chata” - film określany mianem dramatu sięga do naszych najgłębszych uczuć takich jak chociażby smutek, a przede wszystkim współczucie. Jednocześnie jest niestety słaby fabularnie – nawet dla osób absolutnie oddanych wierze, które nie powinny spodziewać się powtórki z Pasji. Aktorzy : Bóg – Octavia Spencer/Graham Greene, Duch Święty (Sarayu) – Sumire Matsubara, Syn Boży – Avraham Aviv Alush, wczuwając się w odgrywane emocje zapomnieli chyba, że mają również do dyspozycji dialogi! Na miłość boską, tak trochę nawiązując do tematyki, to nie jest film niemy żeby grać ekspresyjnie mimiką. Przez „ekspresyjnie” mam na myśli – o dużo za bardzo, choć średnio to po polsku, to jednak oddaje moje odczucia w 100%. Ciężko poczuć sympatię do któregokolwiek bohatera. Nie mniej jednak – wzruszył mnie czego wypierać się nie zamierzam. Porusza dość delikatny temat straty, a to samo w sobie tematycznie jest tkliwe. [ON: Sama „Chata” jest adaptacją książki o tym samym tytule. Film poruszył ciekawy, bardzo trudny temat – wiara i postrzeganie Boga w obliczu ziemskiej tragedii. Realizacja mnie niestety nie porwała, wiele scen się niesamowicie dłużyło. Należy jednak oddać reżyserowi, że faktycznie skłonił do chwilowej refleksji, pytanie czy to wystarczające, aby spodobał się film w którym roiło się od słabych momentów?].

średnia ocen 4,7

czyli... można obejrzeć!

KRYTERIUM OCENY	ONA	ON
FABUŁA
DIALOGI – GRA AKTORSKA
REALIZACJA POMYSŁU
POD KĄTEM GATUNKU
PRZYJEMNOŚĆ Z OGLĄDANIA
PLUSY	+ wybór motywu pod złamane życie głównego bohatera	+ oryginalny sposób przedstawienia wiary w Boga
MINUSY	- gra aktorska!!!! - moralizatorstwo	- nudny -momentami bardzo nudny