Ona: Poszłam na to, bo chciałeś od momentu obejrzenia pierwszego zwiastunu. Taki mamy układ – poszerzamy horyzonty filmowe itp. itd. Ale szczerze? Szczerze to nie byłam przekonana ani na moment, że będzie to wiekopomne, ponadczasowe dzieło.

Ona: Wręcz odwrotnie! Od pierwszych scen Baby (B-A-B-Y) to chodzący ewenement i niczym zjawisko w słuchawkach przetacza się przez ulice.

Ona: Widząc na jednym z portali społecznościowych, że znajoma wybiera się na „Baby Driver” od razu podesłałam jej kwintesencje, w moim odczuciu, tejże produkcji pisząc „można dostać bólu głowy od tych wszystkich stłuczek i pościgów”. W rzeczywistości właśnie tak jest. Kino akcji w pełnej krasie, przy czym opiewa zdecydowanie w zbyt dużą ilość pojechanych scen.

Ona: Albo 98%… Milknie, co najwyżej wtedy, gdy przemawia Spacey (swoją drogą czy tylko mi nasuwa się w tym przypadku skojarzenie jego postaci z tą z filmu „21”? profesorek wykorzystuje na kasę innych, samemu nie biorąc udziału w akcji, będąc tylko zapleczem pomysłowym? Cóż, była to swoista kontynuacja postaci z „21”, które to musimy sobie przypomnieć). Muzyki był przesyt i nawet gdy fizycznie nie leciała właśnie z głośników kinowych to echem odbijała się w myślach. Kawał dobrej muzyki. Nic do zarzucenia. Nawet łącząc ją z podrygami na ekranie w wykonaniu Baby.

Ona: Uciekając wraz z nim, nie tylko z napadów. W końcu na motywie ucieczki, czasem zupełnie bezmyślnej i irracjonalnej, bazuje cała fabuła.

Ona: Minusy tak? Rozczarował mnie Spacey, którego uwielbiam. Po prawdzie trochę to nie jego wina, że pasując idealnie do konkretnego typu charakteru zwykle grywa „tych złych”. Jednakże sposób tej gry to już jak najbardziej jego zadanie, a w przypadku „Baby Driver” gra aktorska Spaceya była kalką wielu jego poprzednich ról. Nie bez powodu produkcja przypomniała mi „21”, ale również serial „House of Cards” - wszędzie podobna mimika (chciałoby się rzec „mimika twarzy” ale po seansie Volta, zatrzymam się na mimice…), gesty, charakter, postawa, nawet teksty!

Ona: Dziwne, Mój Drogi, że nie wspomniałeś o Jamie Foxx. Dodam tylko swoje trzy słowa na koniec – socjopata w najlepszym wydaniu, strach się go bać nawet przez ekran. Niezwykle ograna postać, zupełny wariat. I like that! Przyćmił innych, w tym głównych bohaterów, którzy byli niestety lekko krzywi i powiało amatorszczyzną. Film zdecydowanie nie trafił na półkę moich ulubionych i z trudem będzie mnie przekonać, bym poświęciła swój czas na niego ponownie. Miał zadatki na COŚ, a skończyło się na jednorazówce. Obejrzeć i biorąc tabletkę na ból głowy po, zapomnieć o nim.

ON: I nie dajmy się zwieść, że problemu nie ma. Otóż jest i to bardzo poważny.

ON: Oj czy takie spokojne to nie wiem… Obraca się w świecie gdzie każdy jej petent jest potencjalnym zamachowcem, ja bym nie nazwał takiej pracy i życia mianem spokojnych.

ON: Ale pokazuje także jak te wspomniane przez Ciebie pionki łatwo mogą być przesuwane przez swych islamskich zwierzchników.

ON: Nie mogło być inaczej. Bardzo dobre kino akcji. Aż dziw, że z takiej historii zrobiono tak kiepski zwiastun, który ani trochę nie zachęcał do pójścia na seans.

ON: Mimo że gdzieś w duszy zawsze bardziej lubiłem filmy fantasy lub sci-fi to produkcje typu „Tożsamość Zdrajcy” łapie dodatkowe plusy za pokazanie w bardzo przekonujący i realistyczny sposób działanie mechanizmów w instytucjach do których pracy przeciętny człowiek nie ma wglądu. To był bardzo dobry film gdzie nie wciskano na siłę wątków gdzie zachowania bohaterów lub przedmiotów przeczyły prawom fizyki. Miał trzymać w napięciu i trzymał. Nie wpychano na siłę wybuchów ani pościgów by przykuć uwagę widza. Nie było to potrzebne, gdyż fabuła broniła się sama.

Ona: Kolejna seria, której twórcy nie potrafią godnie zakończyć tylko stale oglądają się za kasą... A poziom leci na łeb na szyje. Mam swoiste deja vu – przerabialiśmy już odgrzewane kotlety Piraci, Szybcy i wściekli...

Ona: Nas? Chyba ciebie!

Ona: Cóż. Pełna zgoda. Tak jak poprzednie części (dostępne o tutaj #bezabonamentu) ciekawiły i zatrzymywały mój wzrok na ekranie, tak ta – usypiała. To miało być umilenie naszej ostatniej podróży autobusowej, a było męczarnią. Do tego stopnia, że seans tego wątpliwej jakości dzieła podzieliliśmy na trzy mini seanse, a to i tak tylko na potrzeby tej recenzji. Gdyby nie ona – film wbrew jakimkolwiek zasadom porzuciłabym po pierwszych dwudziestu minutach. For ever!

Ona: Kolejny raz oglądaliśmy chyba zupełnie inny film. Efekty robiły wrażenie? Proszę Cię, nie rozśmieszaj mnie Kochanie. Autoboty i Decepticony były zrobione niestarannie i nierealistycznie. Przy środkach na film i możliwościach technicznych, rozczarowały po całości. Może jedynie efekt obracania w proch żywych organizmów przez galaktycznego headhuntera był wart uznania.

Ona: Ja wręcz przeciwnie. Śmiało możecie ominąć tę część – wystarczy streszczenie lub nasza recenzja, by móc spróbować przełknąć część piątą. Zachęcić mogę, co najwyżej do poprzednich trzech części, z naciskiem na dwie pierwsze – tyle.

Ona: Tym właśnie był. Jeżeli to robi ze mnie nieżyczliwą to trudno, ale jestem przynajmniej szczera.

Ona: Daleko nam jeszcze do nadrobienia całej serii, ale od czegoś trzeba zacząć.

Trzymając się tego, że lubimy wszystko robić na odwrót sięgnęliśmy nie po pierwszą część Obcego, lecz po tę bezpośrednio poprzedzającą "Przymierze", czyli film "Prometeusz" (ang. Prometheus / 2012 r. / reż. Ridley Scott). Co ciekawe twórcy do samego końca trzymali w tajemnicy fakt, że produkcja z 2012 roku jest w jakimkolwiek stopniu połączona fabułą z "Alienami".

Ona: To wyjaśnia dlaczego przez dłuższy czas żaden Alien nie biega w nim po ekranie.

Ona: Tajemniczego tylko dla tych, co nie widzieli Obcy:Przymierze rzecz jasna.

Ona: Jeżeli o mnie chodzi, to zdecydowanie bardziej wolę Prometeusza niż kolejną odsłonę serii. Z prostej przyczyny – w Prometeuszu historia nastawiona jest bardziej na zagadki i odkrywanie planety oraz obcych. Mordowanie bez pamięci – jako sens sagi – oczywiście jest, ale na szczęście nie przoduje w fabule.

Ona: Żywiłam względem tej części wielkie nadzieje. Patrząc pod kątem kontynuacji logicznym miał być wysyp szczególików odnośnie cywilizacji. Tymczasem widzę niesamowity przeskok fabuły godny osobnego filmu, który nie został zrealizowany. Za dużo tej przestrzeni i miejsca na niedopowiedzenia jak dla mnie.

Ona: Właśnie o to. Mają ginąć, a że giną masowo to ciężko odczuć coś w kilka sekund przerwy 😏

Ona: Obejrzałam i mój zapał do kontynuacji widząc w jaki sposób seria jest reżyserowana, opadł. Domyślam się, że niedopowiedzenia pełnią tu znaczącą rolę w połączeniu z narodzinami Obcego. Wymiękam. Jak już ktoś podaje mi palec wprowadzający do ciekawego świata, a później całą ręką zatrzaskuję mi drzwi na progu to nie marnuję czasu na podglądanie przez dziurkę od klucza.

ON: Tę ciszę od czasu do czasu umilał nam szelest drzew i śpiew ptaków. Iście sielankowo…

ON: A mnie się wydaje, że Bradley to dostrzega, odwzajemniając flirt na swój własny, dziwny sposób.

ON: Macie szansę dowiedzieć się do czego jest zdolna zakochana kobieta 😏

ON: Statham zagrał po prostu genialną pod kątem komedii rolę – agenta Ricka Forda. Zapłaciłbym duże pieniądze, żeby zobaczyć film, w którym właśnie Ford jest głównym bohaterem! Bezsprzecznie najlepsza postać całej produkcji!

ON: Czyli coś, co w gruncie rzeczy lubi prawie każdy.

ON: Do pośmiania się momentów było mnóstwo! Wybawiłem się przednio.

obejrzeliśmy dzięki Chili.tv

ON: A ja wiele razy przed przeczytaniem książki obejrzałem film 😏

Ma to swoje plusy i minusy, jak wszystko, co nas na tym świecie otacza. Zazwyczaj jestem po prostu bogatsza o wiedzę i wypełniam tą książkową wiedzą luki w filmie. Rzadko film podoba mi się bardziej. Pamiętam jakby to było wczoraj, -gdy z bibliotecznej półki ściągnęłam swoją pierwszą książkę D. Browna „Kod Leonarda da Vinci” i wpadłam jak śliwka w kompot. Śmiało mówiłam wtedy o sobie, że jestem fanką jego twórczości, a „Anioły i Demony” to w dalszym ciągu jedna z moich ulubionych pozycji. Entuzjazm straciłam już przy „Zaginionym symbolu” oraz niedoczytanym przeze mnie „Inferno”.

ON: Zmieniając trochę temat z filmu na książki to przecież „Zaginiony Symbol” jest naprawdę całkiem niezłą książką przygodową, natomiast „Inferno” to no cóż… Doczytałem do końca, ale jako książka była słabiutka.

ON: Ponadto ma w sobię tą ciekawą przypadłość, że będąc z pozoru spokojnym i przyjaznym profesorem wplątuje się w niespotykanie niebezpieczne przygody, często ryzykując życiem by rozwikłać zagadkę. Aż dziw, że Langdon nie boi się wychodzić z domu!

ON: Florencji, która powala swoim pięknem, zabytkami, klimatem! Jest to bez dwóch zdań największy plus filmu. Aż szkoda, że obrazków z tego pięknego miasta nie było więcej.

ON: I co ciekawe, ja wcale nie widziałem tam aż tak wielu wciągających zagadek. Film jest w miarę wierną ekranizacją powieści Browna. Książka mnie nie zafascynowała, film też nie wciągnął.

ON: Owszem, plusem Inferno jest jedynie ciekawa koncepcja międzynarodowej intrygi oraz to, że jest dużo akcji i wątków. Szkoda jedynie, że w średnim wykonaniu.

film obejrzany dzięki uprzejmości Chili Cinema

Ona: Ja mniej. Uniwersum Marvela jest dość bogate w filmy lepszego zarówno scenariusza jak i realizacji aniżeli "Strażnicy Galaktyki".

Ona: Rozczarowanie? Zniesmaczenie? Nieład? Wewnętrzny chaos!?!

Ona: Całość pokazana niejako w tle, gdyż głównym i jedynym bohaterem wstępu jest niewątpliwie Groot. Tańczący Groot – badylek, maleństwo. Ps! Nie wiem czemu miało służyć włączenie ścieżki dźwiękowej z Guardians of The Galaxy vol 2, Mój Drogi w momencie, gdy piszę swoje dygresje, ale przyznam – nastraja pozytywniej :)

Ona: Co w dość obcesowy sposób zostało zaspoilerowane w zwiastunach.

Ona: Stając się Rodziną przez duże eRRRR.

Ona: Film nie zapowiadał się na hit. Wiadomo, każda kolejna część czegoś, co było strzałem w dziesiątkę ma tylko dwie opcje – albo będzie równie dobra, albo... no cóż, wręcz przeciwnie – wszystko pogrąży. Jednak poszliśmy, choć Ty chyba jeszcze bardziej w obawie niż ja. Pierwsze pół godziny – what the.... !! :) utwierdzały w przekonaniu. Film się rozkręcił, nabrał odpowiedniego tempa i poziomu, ale jeżeli miałabym go określić jednym słowem byłby to pastisz. Przerysowany i groteskowy. Rozpoczynając od niewybrednych żartów o... kupach, a kończąc na gościnnym udziale gwiazdy Bay Watch. Kilka śmiesznych gagów, kilka dobrze zrealizowanych scen i kapitalny podkład muzyczny. Dla ścieżki dźwiękowej mogłabym go obejrzeć raz jeszcze, choć może tym razem z pół przymkniętymi oczami...

Ona: Momentami efekty specjalne wyciągnięte żywcem z gry komputerowej i to nie jest wcale komplement – efekt gry odbierał całości realizmu.

Ona: Stallone? Serio?! Pfff.. i to na całą salę kinową.

Ona: Inaczej film okaże się tandetny.

Ona: Nie śpieszcie się również zbytnio z opuszczaniem sali kinowej przy pierwszych napisach... ani drugich... ani czwartych. Czasem warto zostać do końca.