Baba Jaga [recenzja]

Każdy, kto choć trochę mnie zna wie, że horrory to nie moja bajka. Ba! Ja zwyczajnie horrorów nie lubię, nie oglądam, nie myślę o nich nawet i nie chcę o nich słuchać… 

ON: Do tego stopnia, że to chyba nasz pierwszy klasyczny horror obejrzany wspólnie :)

Czasem tylko podświadomie jakiś mi się przyśni, ale to się chyba nie liczy (?). W każdym razie, przełamałam swój strach i ogólną, niemal fizyczną niechęć do tegoż gatunku wybierając się wczoraj na „Baba Jaga” (ang. Don't knock twice/ reż. Caradog W. James) i… klapa po całości. Pół dnia przygotowywałam się psychicznie na oglądanie wszystkiego prócz ekranu, a w najgorszej opcji nawet przedwczesne opuszczenie seansu, aby oszczędzić sercu rychłego zawału. Cóż zastałam? Prócz sali pełnej zaśmiewających się przy każdej scenie dzieciaków, co może wam już delikatnie nakreślić poziom grozy filmu – zaledwie kilka scen z tych straszniejszych, opartych głównie na złowrogiej muzyce i JEDEN moment zaskoczenia. Marnie, jak na horror. Widziałam straszniejsze thrillery. Ktoś tu chyba coś pokręcił i źle „Babę Jagę” zakwalifikował gatunkowo. 

ON: Muszę z rozczarowaniem przyznać, że nie było choć jednego bardzo strasznego momentu. Mało tego niemal w ogóle nie wiało grozą… Horror bez klimatu, nawet muzykę kiepsko wkomponowano w ogólne tło akcji.

Młoda dziewczyna – Chloe (Lucy Boynton) mieszka w sierocińcu. Jej matka – Jess (Katee Sackhoff) oddała ją tam kilka lat wcześniej, z niewypowiedzianego wprost powodu – prawdopodobnie dla jej własnego dobra, aby nie zaćpała się wraz z nią. Mniejsza, gdyż nie o relacje matka-córka w całej „Babie Jadze” chodzi, a o sąsiedztwo nowego domu Chloe. 

ON: Sądzę właśnie, że motyw relacji matka-córka był próbą jakiegoś głębszego przekazu. Być może reżyser chciał nawet skłonić do refleksji i nakreślić rys psychologiczny obu postaci? Jak ich przeszłość wpłynie na pojedynek ze złymi mocami? Czy będą w stanie zbliżyć się do siebie wobec nieuniknionego niebezpieczeństwa? Jeśli takie było zamierzenie to wyszło bardzo nieudolnie, natomiast jeśli nie, to stworzono film bez żadnego głębszego wątku.

Gdy w niewyjaśnionych okolicznościach znika jeden z mieszkańców sierocińca, o jego porwanie oskarżona zostaje, uznana za wiedźmę – Mary Aminov. Dzieciaki mszczą się na starej kobiecie, przezywając ją „Wiewiórą” i pukając do jej drzwi raz za razem… Nikt oczywiście nie wierzy w opowieści o porwaniu, wiedźmie i innych podobnych mało prawdopodobnych dla dorosłego historiach. Do czasu, aż kilka lat później Chloe wraz z kolega dla zgrywu pukają do domu dawno już nie żyjącej – samobójstwo, kobiety. Raz – by demona zbudzić, dwa – by przywołać niewolnika, na usługi demona…

Rozpoczynamy podróż, która ma tyle nieścisłości, że aż nie wiem od czego zacząć by nie wchodzić jednocześnie w zbyt wiele szczegółów. Od standardowego pytania „dlaczego nie zapalisz światła, skoro się boisz?” po „dlaczego odwracasz się plecami do wszystkich możliwych drzwi, skoro to właśnie przez nie wchodzi demon?”. Całość oparta oczywiście na półmrokach i naprawdę godnych doceniania kadrowaniach – patrzymy zza głównych postaci na lustra, przez okna i w dużych zbliżeniach na przerażone twarze. Mamy czas skupić na tym myśli w dużej mierze dlatego, że napięcie nie rośnie, co jest niewybaczalne przy kręceniu horroru. Skoro nie ma napięcia to i nie siedzimy jak na szpilkach, z minuty na minutę tracąc wątek… Za dużo w „Baba Jaga” przestojów, scen oderwanych od całości, kompletnie absurdalnych wątków. 

ON: Film pozbawiony klimatu grozy. Większym niepokojem napawały mnie miny matki Chloe, niż demon, czy mroczne moce.

Gdyby nie muzyka, która nadrabiała - nie bałabym się ani przez chwilę. Ja – boidudek na całego! Historia, nie patrząc pod kątem filmu, sama w sobie ciekawa, oparta na zabobonach i to z polskim motywem. 

ON: W całej nijakości na uwagę zasługuje wątek samej postaci Baby Jagi – mowa o wiedźmie ze słowiańskich legend. Miło, że sięgnięto bo opowieści z naszego regionu.

Z ciekawostek w Babę Jagę wcielił się facet, no i tyle. Byłam, obejrzałam i już prawie zapomniałam.

średnia ocen 3,1

czyli... w ostateczności!

KRYTERIUM OCENY	ONA	ON
FABUŁA
DIALOGI – GRA AKTORSKA
REALIZACJA POMYSŁU
POD KĄTEM GATUNKU
PRZYJEMNOŚĆ Z OGLĄDANIA
PLUSY	+ muzyka budująca napięcie + historia wzięta rodem z zabobonów + zaskakujące zakończenie – choć krótkie i milion myśli na raz, to jednak plus przy ogólnej porażce	+ nawiązanie do słowiańskich legend
MINUSY	- niezrozumiałe wątki - brak napięcie i grozy w ponoć horrorze - postać Baby Jagi	- brak klimatu grozy - nie było żadnego przerażającego momentu