Śmietanka towarzyska [recenzja]

Woody Allen jest ikoną Hollywood. Czasami krytyka tego legendarnego reżysera równa się wylaniem pomyj oraz inwektywami ze strony jego największych fanów. Nie śmiałbym zarzucać Allenowi "jechania na nazwisku", bo taki zarzut byłby absurdalny – taka osoba tego po prostu nie potrzebuje. Trzeba jednak powiedzieć wprost – ten film, podobnie jak jego kilka produkcji z ostatnich lat był po prostu słaby.

"Śmietanka towarzyska" (ang. Cafe Society 2017 / reż. Woody Allen) miała być kolejną lekką, przyjemną komedią obyczajowo-romantyczną zaserwowaną przez amerykańskiego reżysera, którego zna każdy fan kina. Film opowiada historię młodego marzyciela z Nowego Jorku Bobby'ego, w tej roli Jesse Eisenberg (m.in. Iluzja, The Social Network), którego swoją drogą bardzo lubi obsadzać w swoich produkcjach Woody Allen. [ONA: Którego natomiast ciężko ogląda się w innej roli niż ta w The Social Network. Tam współgrało ze sobą wszystko! Założyciel Facebook'a jest specyficzny, Eisenberg jest specyficzny. Wszystko się zgadza. Natomiast w "Śmietanka towarzyska" coś się rozjechało... Główny bohater jak na młodego, ambitnego marzyciela w dodatku, był bez wyrazu. Zarówno scenariusz jakoś nie wyjaśnił mi jak osiągnął sukces będąc nijakim oraz jak pozyskał sympatię wpływowych ludzi, tak i sama gra aktorska nie uzupełniała całości. Nie polubiłam go w "Śmietance towarzyskiej", nie rozumiem jego fenomenu.] Wracając do meritum... Bobby to młody, rozmarzony chłopiec, który za namową matki wyrusza do "fabryki snów" czyli Hollywood. Tam trafia pod opiekę swego wuja, a brata matki, prominentnego producenta filmowego Philla Sterna (Steve Carell) [ONA: Steve Carell na szczęście bez min, bez zbędnego wydurniania się. W końcu poważniejsza rola.]. Dzięki znajomościom wuja trafia na salony, goszcząc na wykwintnych bankietach, wśród znanych aktorów, piosenkarzy, lekarzy, prawników i każdego, kto tylko coś znaczy. Wszystkich ujmuje jego chłopięcy urok oraz otwartość. Jemu jednak najbardziej zależy na względach jednej osoby, a jest nią Vonnie (Kristen Stewart). Bobby jest gotów oddać jej swe serce jednak nie jest świadom, że obiekt jego westchnień ma tajemnice, która może pokrzyżować jego plany. W przysłowiowym międzyczasie poznajemy losy rodziny Bobby'ego – zatroskana matka, ojciec żyd, któremu nie po drodze z przykazaniami jego wiary, brat bezwzględny gangster [ONA: Motyw ratujący humorystyczną stronę ponoć "komedii"], oraz siostra, która wyszła za oczytanego, grzecznego komunistę. Wszystko okraszone ładnymi, jasnymi obrazami i kostiumami. O ile sama forma nagrywania miała coś w sobie interesującego, idealnie wpasowując się w tamte czasy o tyle cała historia była miałka. Wszystkie wątki wydawały się wtórne, bez choćby odrobiny oryginalności. Odgrzewane żarty, które niemal nie bawiły połączone z marnymi dialogami. Płytkie, przeciągane sceny przez które nie jeden reżyser by się

wstydził. Jak na tak mocne nazwisko Woody Allen zawiódł na całego. [ONA: Nic dodać nic ująć. Film natomiast przy całej swojej prostocie nie zmarnował mojego czasu. Tak jak nie przepadam za Allenem tak "Śmietanka towarzyska" to zwykły film, o przeciętnych ludziach, bez głębszych emocji, bez drugiego dna, przesłań i czego tam jeszcze szuka się w filmach ALE jednocześnie takie filmy też są potrzebne. Rekomenduję go na odpowiedni wybór po ciężkim dniu, gdzie myślenie idzie na bok, a interesuje nas tylko dobra muzyka i ładne obrazki. Dodatkowo można się czasem uśmiechnąć, czasem z zażenowaniem roześmiać – głównie przy określaniu kogoś na siłę w dialogach za "najpiękniejszego"- nie będę wytykała palcem... Idzie się rozluźnić i wyłączyć. Typowy zapychacz czasu – może lecieć w tle. + oczywiście kilka znanych twarzy, kilka ładnych buź i cała masa blichtru.]

W gruncie rzeczy nawet ciężko mi określić o czym był ten film? Miał być o życiu? Miał wpędzić w zadumę nad losem, nad trudem dokonywania wyborów? Miał być o miłości, którą tak trudno uchwycić? Czy może miał nas bawić inteligentnym poczuciem humoru? A może chodziło o oddanie hołdu zastępowi reżyserów, aktorów i producentów, którzy budowali przez wiele dekad markę "Hollywood"? Ja nie dostrzegłem w nim nic z tych rzeczy. Zaczął się, trwał i skończył. Niczym nie zaskoczył, niczym nie zaciekawił, jedyną rzeczą jaką zrobił na pewno to... zarobił. Ot magia nazwisk.

średnia ocen to 3,6

czyli... na siłę!

KRYTERIUM OCENY	ONA	ON
FABUŁA
DIALOGI – GRA AKTORSKA
REALIZACJA POMYSŁU
POD KĄTEM GATUNKU - komedia...
PRZYJEMNOŚĆ Z OGLĄDANIA
PLUSY	+ fajnie było zobaczyć choć wizję tamtych czasów i życia w Hollywood + Steve Carell w końcu na poważnie	+ ciekawe ujęcia i kostiumy
MINUSY	- nijaki, był i minął	- nuda przez cały seans - nieciekawe dialogi - nieśmieszne żarty

Koniecznie zostaw po sobie ślad i wypełnij sondę 😀