Life [recenzja]

Siedząc na sali kinowej, powiedziałam do Ciebie, że mam wobec „Life” (2017, reż. Daniel Espinosa) duże oczekiwania, pamiętasz? [ON: Pamiętam!] Modna ostatnio tematyka kosmicznych ekspedycji i obcych cywilizacji od Interstellar mnie nie zaskakuje. Liczyłam na „coś nowego”, co wbije w fotel, poruszy ciekawe zagadnienie, może obali jakąś teorie… Zastałam odgrzewanego kotleta i to w wyjątkowo marnym stylu. Oszukano mnie! Gdzieś to już wszystko widziałam. [ON: Słabej jakości mieszanka Interstellar, Grawitacji, Obcego, nawet Odyseji Kosmicznej. Nic nowego, a to co odgrzano bez wątpienia śmierdziało przypalenizną...]

Międzynarodowa ekspedycja kosmiczna przechwytuje próbki gleby z Marsa. W szczelnym laboratorium na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej specjalista Hugh Derry (Ariyon Bakare) z pomocą zaawansowanych technologicznie narzędzi wybudza znalezioną w próbach komórkę, która uległa swoistej hibernacji. Początkowo niewidoczna gołym okiem obca komórka – nazwana przez ziemian na cześć wybranej w konkursie szkoły – Calvinem, rośnie w zastraszającym tempie, aż w końcu staje się krwiożerczo niebezpieczna. [ON: Prymitywny mikroorganizm rośnie z godziny na godzinę, ponadto zna prawa chemii, fizyki, planuje strategie walki z ludzkimi przeciwnikami – no przecież to historia rodem z niskobudżetowego kina klasy B!]

„Life” będąc zarazem horrorem i filmem psychologicznym, zaczyna się interesująco. Nie wybitnie, ale przynajmniej stabilnie ciekawie. Na ekranie możemy spotkać kilka znanych twarzy – Jake Gyllenhaal, Rebecca Ferguson, Ryan Reynolds, co buduje przeświadczenie o wyższym budżecie, a co za tym idzie… No właśnie, nie tym razem. Mimo niewątpliwie wysokiego budżetu i znanych twarzy film pogrąża się z minuty na minutę. Jest odtwórczy, oglądasz i niemal wiesz, co się za chwilę stanie, bo już gdzieś to wcześniej widziałeś. Reżyser zaczerpnął niewątpliwą inspirację z takich produkcji jak „Odyseja kosmiczna” i „Obcy”. Z naciskiem na ten drugi, głównie przez docelowy wygląd Calvina. „Life” to nic więcej jak efektowna, bez fabularna rzeźnia całej załogi i ładne, kosmiczne widoczki. Scenarzyści postawili bardziej na grupę docelową miłośników strzelanek, ucieczek i krwi. Superhiperinteligentny obcy z Marsa nie zastąpi fabuły i dialogów, choćby mordował w niesamowicie wyrafinowany sposób – nie wciśnie Was w fotel, nie wzruszy, nie zaskoczy i nie rozbawi. Czy warto? Z ciekawości jak fatalnie można zainwestować taki niewyobrażalny szmal – tak.

Niestety – przez wzgląd na nie najgorsze względem całości zakończenie – będzie druga część. [ON: W sumie to w tej całej produkcji interesujące było tylko pierwszych kilka minut i ostatnie sekundy. Pomiędzy dostajemy pseudopsychologiczną paplaninę, nielogiczne, sztuczne zachowania bohaterów i obcego, który posiadł całą wiedzę świata. Mam wrażenie, że ten film nie powstał na poważnie, że miał tylko sprawiać takie wrażenie, a reżyser puszcza nam oko w groteskowej produkcji. Niestety prawdopodobnie się mylę.]

średnia ocen 2,8

czyli... w ostateczności!

KRYTERIUM OCENY	ONA	ON
FABUŁA
DIALOGI – GRA AKTORSKA
REALIZACJA POMYSŁU
POD KĄTEM GATUNKU
PRZYJEMNOŚĆ Z OGLĄDANIA
PLUSY	+ zakończenie	+ znane nazwiska
MINUSY	- odtwórczość - rzeźnia bez fabuły	- banał goni banał - brak logiki wśród bohaterów - historia bez najmniejszego sensu

Koniecznie zostaw po sobie ślad i podziel się z nami swoją opinią o "Life" 😉