Enter your keyword

poniedziałek, 27 lutego 2017

Lego Batman : Film [recenzja]

By On 22:00 In
Bardzo staram się nie oceniać książek po okładce, ludzi po wyglądzie, a filmów po zwiastunach. Jednak jestem tylko człowiekiem i po zwiastunie "Lego Batman: Film" nie nastawiałem się na nic wielkiego [ONA: zadziwiające, że to właśnie ja chciałam iść na ten film...]. Być może byłem uprzedzony ponieważ nie jestem fanem animacji w stylu Lego ani jako bajki, ani jako gier na konsole. Do tego żarty z traileru jakoś mną nie ruszyły, wydawał się kolejną zwykłą bajką, która będzie jechać na nazwie. Postanowiliśmy jednak w minione pogodne, sobotnie przedpołudnie dać szanse tej animacji na zasadzie "otwórzmy się na coś innego". I była to chyba najlepsza decyzja tego weekendu! [ONA: zdecydowanie lepsza od "Porady na zdrady" rzecz jasna]. 

Lego Batman rozłożył mnie na łopatki jeśli chodzi o poczucie humoru. Niemal cały film siedziałem z uśmiechem na ustach, momentami śmiejąc się na głos [ONA: ok, przyznaję, już sam początek wprawił mnie w zdziwienie, jest niestereotypowy, przez co człowiek jest lekko zbity z tropu, nie wie czy to błąd, żart czy... cholera wie co]. Żarty rzucane nam są już od pierwszej sekundy seansu i towarzyszą aż po napisy końcowe. Autorzy bezkompromisowo żartowali niemal ze wszystkiego - zaczynając od filmów z własnej wytwórni, przez nawiązania do innych superbohaterów jakich przez dziesiątki lat mogliśmy poznać na dużym ekranie, a kończąc na elementach współczesnej popkultury. W moim odczuciu kierowane one były do tego starszego widza, który przyszedł ze swoją pociechą - zapewne fanem lego lub samego Batmana. Żeby zrozumieć wszystkie nawiązania trzeba naprawdę znać się na świecie DC, Marvela i.. wielu innych wymyślonych Uniwersum!!
Urzekła mnie ilość nawiązań do bardziej lub mniej znanych filmów oraz otaczającego nas świata. Żarty były przeróżne, momentami na prawdę wyrafinowane, ciężkie do wyłapania, by po chwili mieć wrażenie, że dostało się sucharem w twarz. Broń Boże nie jest to wada! Poza poczuciem humoru, twórcy dają masę świetnej zabawy jeśli chodzi o samą fabułę. Dzieje się bardzo dużo przez cały film, akcja jest wartka i trzyma się kupy. Batman po raz kolejny musi się zmierzyć ze swoim największym (czy aby na pewno?) wrogiem, a mianowicie Jokerem! Jednak ani Mroczny Rycerz, ani złoczyńca ze złowieszczym uśmiechem nie będą działać sami - oj nie! By dowiedzieć się więcej trzeba to po prostu obejrzeć!
[ONA: fabuła jest oparta na odmiennym postrzeganiu zażyłości pomiędzy Batmanem a Jokerem, ten pierwszy to facet twardy jak składa, dla którego nikt i nic nie jest ważniejsze od świętego spokoju po dobrze wykonanej pracy. Drugiemu lekko odbiło, o czym wie każdy fan DC, a w "Lego Batman: Film" bardziej mu chyba zależy emocjonalnie na Batmanie niż na Harley]
Animacja mimo że w stylu lego była miła dla oka. Co ważne "Lego Batman: Film" jest skierowany głównie do dorosłego lub nastoletniego widza. Wiele scen będzie niezrozumiała dla dzieci i nie mówię tutaj tylko o tych kilkuletnich, ale także mających ok 10-12 lat. Twórcy postanowili kupić dzieciaki ładną kreską, dużą ilości akcji oraz postaciami superbohaterów. Wszystkie dialogi, żarty i mnóstwo alegorii skierowana jest bezpośrednio do starszych.
"Lego Batman: Film" był świetnym wyborem, polecam go z całego serca każdemu, kto lubi się pośmiać. Natomiast jeśli dodatkowo lubisz filmy z superbohaterami w roli głównej na pewno się nie zawiedziesz!   


średnia ocen 8,2
czyli... prawie idealny!

KRYTERIUM OCENY
ONA
ON
FABUŁA
DIALOGI – GRA AKTORSKA
REALIZACJA POMYSŁU
POD KĄTEM GATUNKU
PRZYJEMNOŚĆ Z OGLĄDANIA
PLUSY
+ wartka akcja
+mnogość postaci
+ dialogi na wysokim poziomie zabawności
+ kapitalne żarty
+ nawiązania do innych filmów i superbohaterów
+ dużo dobrej akcji
MINUSY
- dużo dużo dużo wszystkiego... za dużo 
i za szybko momentami
- niby bajka dla dzieci, a nie dla dzieci
- lego
- za mało niektórych drugoplanowych bohaterów
Czytaj dalej
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , , ,

Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć [recenzja]

By On 21:49 In
"Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć" (ang. Fantastic Beast and Where to Find Them/ 2016) to historia sprzed ery wszystkim znanego Harry Pottera (nie wszyscy lubimy [ON: Muszę się przyznać, że przez długi czas sam nie przepadałem za Harrym Potterem i jego przygodami, dopóki moja wspaniała narzeczona nie otworzyła mi oczu na tę fantastyczną historię :)], ale jak powiesz Harry Potter to chcąc nie chcąc wiesz cokolwiek, jestem pewna), ale jak najbardziej utrzymana w magicznym uniwersum. 
Jako wielka fanka 7ksiągu autorstwa J.K.Rowling odczuwałam pewien nie dosyć kiedy w internecie powoli zaczynały pojawiać się wzmianki o możliwości ekranizacji filmu z uniwersum HP... No właśnie, ale czy aby na pewno jest to ekranizacja? Nie do końca. "Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć" w wersji papierowej to tak naprawdę książka w książce (lektura! Harrego Pottera) i jako taka nie jest dostępna w wersji fabularnej. Oczywiście wydawnictwa postarały się, aby każdy fan mógł mieć w swojej domowej biblioteczce egzemplarzyk (raptem 152 strony), przy czym Moi Drodzy - to leksykon. Wydany po raz pierwszy w 2001. Leksykon, a więc historia "zekranizowana" to czysta fantazja scenarzysty, reżysera i samej J.K.Rowling. To tak w gwoli wstępu, już gryzę się w język (palce?) bo o Harrym Potterze i całej serii mogłabym paplać całymi dekadami (i jeszcze na pewno będę :)) ... Do rzeczy!
"Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć" znalazły się na tapecie bloga recenzenckiego nie bez powodu właśnie w tym momencie. Ledwie wczoraj zdobyły #oscary2017 w kategorii kostiumy (ukłony dla Colleen Atwood), co zaświeciło mi w głowie myśl - a czemu by nie podygresować o nich! [ON: Z wieloma werdyktami Akademii Filmowej nie sposób się zgodzić, lecz w kategorii kostiumy film nie miał sobie równych i zasłużenie zdeklasował konkurencje]

Jest o czym.
Czytaj dalej
Czytaj więcej »
Autor: o 6 komentarzy:
Etykiety: , , , , , ,

niedziela, 26 lutego 2017

Porady na zdrady [recenzja]

By On 19:24 In
W ciągu pierwszych dziesięciu minut przekonujemy się, że faceci to dranie. Dwie główne bohaterki (Magdalena Lamparska, Anna Dereszowska) zdradzone zostają dzień po dniu (swoją drogą, Ci faceci to nie tylko dranie, ale też półgłówki, gdyż zamiast zdradzać "w ukryciu" wolą obcałowywać się z kochankami na widoku, w biały dzień, wśród ludzi, we własnej firmie... dajcie spokój).
Zostając skrzywdzonymi przez los singielkami wpadają na genialny pomysł biznesowy, a mianowicie postanawiają być testerkami wierności. Kobiety mają im płacić za to, że podpuszczą seksualnie ich mężów, narzeczonych i chłopaków ("niewybrednymi" akcjami, które w realnym świecie nie miałyby szans zadziałać nawet na największego podrywacza), zrobią fotki i voila! Pomysł jak pomysł, ale okazuję się, że ma wzięcie, a zlecenia sypią się jak z rękawa.
Póki co nie najgorzej to brzmi, ale... No właśnie. Niestety "ale" jest dość znaczące i spowodowało moje przedwczesne wyjście z kina. "Porady na zdrady" są typową (typową!) polską komedyjką romantyczną. Ponieważ typową to zdecydowanie nie komplement "Porady na zdrady" rozczarowują po całości. Rozpoczynając od fabuły, która pozostawia wiele do życzenia - stereotypowo facet to świnia, a kobieta to mała, skrzywdzona owieczka mająca jednocześnie w sobie na tyle siły, żeby podrywać na zlecenie (ciekawe dlaczego nie miała w sobie siły, żeby podejść i walnąć w pusty łeb narzeczonemu, który zamiast na ślub pojechał się migdalić z koleżanką z pracy? niespójność aż bije po oczach, albo jesteś silna albo nie, zdecyduj się). Poprzez niskich lotów dialogi, aż do gry aktorskiej... Usilnie wierzę (być może naiwnie), że ktoś kto zrobił jako taką karierę serialowo-filmową powinien umieć grać, a komedię romantyczne nie są kinem wybitnym i wymagającym warsztatowo. W "Porady na zdrady" główny bohater - Maciej (Mikołaj Roznerski) potrafi zrobić jedną minę, którą widziałam już wcześniej w jego wykonaniu w serialu Singielka (aktor jednej miny?), a o jakiejkolwiek modulacji głosem zapomnijmy. Zdradzona Kalina (Magdalena Lamparska) wygłasza swoje kwestię w formie zdań wykrzyknikowych, sylabując słowa. Reszta obsady jest po prostu nijaka.
Czytaj dalej
Czytaj więcej »
Autor: o 2 komentarze:
Etykiety: , , , , , ,

Split [recenzja]

By On 17:50 In
Czy zdarzało wam się obudzić i mieć wrażenie, że nie jesteście sobą? Nie potrafiliście panować nad swoimi nerwami, czy emocjami? Jestem pewien, że od czasu do czasu każdego to dopada.
ONA: w mniejszym lub większym stopniu aczkolwiek nie mamy rozdwojenia jaźni, ani osobowości wielorakiej - przynajmniej większość z nas, po prostu zły humor, gorszy dzień itp.
Jednak co ma powiedzieć Kevin Wendell, w którego głowie znajduje się 26 różnych osobowości nad którymi nie jest w stanie zapanować. Film "Split" pokazuje nam historię młodego mężczyzny, u którego zdiagnozowano mnogą osobowość. Raz jest kilkuletnim chłopcem, innym razem pedantycznym, stanowczym facetem, a jeszcze innym wyrafinowaną kobietą. W zależności od tego kim się czuje jego zachowanie się zmienia, jednak nie tylko pod kątem charakteru, lecz nawet siły fizycznej!
ONA: wyobraźcie sobie, przykładowo, że szef Was denerwuje - znane uczucie? no właśnie.. szef Was wkurza, ale nie mamy w sobie na tyle siły, żeby mu dosadnie odpowiedzieć, albo rzucić pracę w cholerę. Gdybyśmy byli bohaterem "Split" kolejnego dnia przyszlibyśmy do pracy we wcieleniu, które nie miałoby skrupułów wygarnąć szefowi, a nawet mu walnąć. Zrobiłoby to z większą siłą, z umiejętnościami bokserskimi (choć my nigdy nie trenowaliśmy), mówiąc przy tym innym głosem, może nawet w innej płci... Najbardziej w całej teorii zaskoczył mnie fakt, iż tylko jedna z 26 osobowości miała cukrzycę, a pozostałe nie potrzebowały zastrzyków. Jedno ciało, a przy zmianie osobowości (przebudzeniu, objęciu władzy, wstaniu z krzesła w poczekalni...) zupełnie inne procesy!
Sam film trzyma w napięciu praktycznie od początku, aż do ostatniej sceny. Reżyser M. N. Shyamalan przez cały film gra nam na emocjach raz po raz dawkując mniej lub bardziej mocne sceny. Historia przedstawiona jest w na prawdę oryginalny sposób mimo, że główna akcja toczy się w ciasnej i mrocznej przestrzeni dzieje się bardzo dużo
ONA: typowe sceny dla mrocznych horrorów, wąskie przejścia, małe pokoiki, wszystko pod ziemią. Jesteś przekonany, że musi się coś stać... Musi! bo przecież nie może to być kino familijne w takich okolicznościach.
Na ogromny plus trzeba zapisać grę aktorską! James McAvoy
ONA: Profesor X :)
wielokrotnie pokazał, że jest świetnym aktorem, tutaj miał okazję by to tylko potwierdzić. Zgrał kapitalnie kilka postaci, każda była inna, każda była trudna do zagrania, a jemu udało się wskoczyć na najwyższy poziom aktorski. Na słowa uznania musi zasłużyć także Anya Taylor-Joy
ONA: Morgan :)
dla której ta rola była po prostu stworzona. Ta młoda aktorka posiada niespotykanie oryginalny typ urody. Idealnie pasuje do mrocznych, psychologicznych thrillerów. Jednak specyficzna twarz to nie wszystko ponieważ w kolejnym już filmie udowodniła, że obdarowana jest ogromnym talentem do "ciężkich" ról. Historia bardzo mi się podobała podczas kinowego seansu, a smaczku nadaje fakt, że nawiązywała do universum stworzonego...17 lat temu! O wszystkim dowiadujemy się jednak dopiero na samym końcu
ONA: Uwaga spoiler! "Pan Szkiełko!"- bez komentarza.
Film bardzo polecam, złożona, trzymająca w napięciu historia, która na pewno nie wszystkim przypadnie do gustu
ONA: Choć warto spróbować, gdyż osobiście również nie przepadam za mrocznymi klimatami rodem z koszmarów - ktoś cię porywa, więzi, nie jest zdrowy na umyśle, nie wiesz co z Tobą zrobi.
Zakończenie zaskakuje, z pewnością znajdą się tacy, którzy będą nim zachwyceni, oraz tacy całkowicie zdegustowani. Osobiście lubię niekonwencjonalne zakończenia, a właśnie takie przedstawił nam reżyser.
ONA: mógłby nad nim popracować...
Dzięki niemu film wychodzi z typowych, sztywno określonych ram swojego gatunku filmowego i za to między innym zasłużył na moje uznanie.

średnia ocen 8,2
czyli... prawie idealny!
Czytaj dalej
Autor: o 3 komentarze:
Etykiety: , , , , , ,

środa, 22 lutego 2017

Konwój [recenzja]

By On 22:31 In
Po raz drugi w krótkim czasie przyszło mi ocenić polską produkcję. Nigdy nie miałem uprzedzeń względem naszych rodzimych twórców, a jeśli coś krytykowałem to nie robiłem tego "z automatu" tylko będąc czymś faktycznie rozczarowany. I właśnie rozczarowaniem nazwę film "Konwój". [ONA: jestem zdecydowanie mniej wyrozumiała... czasem widząc obsadę filmu już wiem, a przynajmniej wydaje mi się, że wiem, jaki to będzie film i mogę oceniać w ciemno. Nie mówię, że to dobrze :)]
Na pierwszy rzut oka wszystko mogłoby wydawać się świetnie przemyślane [ONA: magiczne "mogłoby"...]. Czołowi polscy aktorzy – Janusz Gajos, Robert Więckiewicz, Ireneusz Czop, Jarosław Boberek [ONA: on też?!] i wielu innych, którzy wyróżniali się w poprzednich produkcjach. Film osadzony w świecie bardzo hermetycznym jakim jest wiezienie oraz specyficznych realiach pracy strażników więziennych. Całość pokazana w klimacie ciężkim i przygnębiającym [ONA: ciemne ujęcia, mroczne sceny, czasem brutalne -dające po oczach].
Początek zaciekawia [ONA: robiąc nadzieję...], reżyser pokazuje nam zagadkę dotyczącą jednego z osadzonych, który zalazł za skórę (z niewiadomych przyczyn...) naczelnikowi więzienia. Naczelnik wraz z pomocą części załogi konwoju postanawia dać więźniowi o nazwisku Kulesza, srogą nauczkę. Pechowo [ONA: czy aby na pewno?] nie wszystkim członkom konwoju pomysł samosądu przypada do gustu.
Już zwiastun wskazuje, że w świecie filmu "Konwój" pracownicy więzienia na własną rękę wymierzają sprawiedliwość najpodlejszym więziennym typom. Film pokazuje bezbronnych, często nękanych osadzonych, którym funkcjonariusze więzienni mogą zrobić dosłownie wszystko bez ponoszenia konsekwencji [ONA: przynajmniej w swoim mniemaniu bez konsekwencji]. Wszystko ładnie można sprzedać, zwłaszcza że niewiele osób w naszym kraju zna prawdziwe realia więziennego świata.


Czytaj dalej
Czytaj więcej »
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , ,

Dlaczego on? [recenzja]

By On 21:34 In


„Dlaczego on?” nie mam zielonego pojęcia. Na miejscu głównej bohaterki – Stephanie Fleming, uciekłabym z krzykiem przy pierwszej akcji ekscentrycznego multimilionera Lairda Mayhew. Wystarczyłoby gdyby się odezwał… Ale typy są różne, a o gustach również tych miłosnych się nie dyskutuje. Miłość ponoć jest ślepa, a film „Dlaczego on?” jest tego wzorcowym przykładem. Historia oparta jest na dobrze znanym ludzkości schemacie – ukochana córeczka tatusia przedstawia swojego chłopaka rodzinie. Sytuacja już na starcie nie jest prosta – bo choćby przyszły zięć był ideałem, rodzice i tak znajdą dziurę w całym (chcąc oczywiście „jak najlepiej” dla swojego dziecka).
[ON: Ach ci rodzice – zawsze wiedzą lepiej co dla nas dobre:)]
W tym przypadku po dotarciu na zorganizowane spotkanie okazuje się, że wielka miłość córki – Laird, jest potentatem na rynku gier, mieszka w wielkiej posiadłości i jest … dziwakiem.
[ON: A jego znajomym jest sam Elon Musk!!]
Przeklina na potęgę, pali i z tak wielkim zaangażowaniem pragnie wkupić się w nową- przyszłą rodzinę, że za nic mu to nie wychodzi. Podrywa przyszłą teściową, ratuję z opałów finansowych teścia… Teścia, który teściem kategorycznie zostać nie chce.
[ON: Wiadomo że to luźna historia, jednak troszeczkę irytował fakt, że po każdym wybryku Lairda jego ukochana obrażała się i była zaskoczona, że jej narzeczony jest.. sobą – czyli takim jakiego kocha. Trochę brak logiki.]
Jak można się spodziewać (po gatunku..) film jest typową amerykańską
komedią. Gagi są czasem mniej czasem bardziej śmieszne, aczkolwiek – co ważne ! - nie są irytujące.
[ON: Autorzy chyba nie potrafili się zdecydować w którą stronę pójść, ponieważ pojawiały się jednocześnie głupie i prostackie żarty, a także takie przy których mogliśmy śmiać się na głos, albo skłonić do refleksji.]
Nie jest to ani hit ani film w typie „must-see”. Lekkie, łatwe i przyjemne kino na niewymagający piątkowy wieczór w domowym zaciszu – gdy nie chcesz specjalnie się skupić, nie wymagasz wartkiej akcji ani konieczności myślenia.
Moja babska strona dodatkowo nakazuje mi dodać, że film od strony związkowej i romantycznej nie jest zwykłą tandetą – można uronić łezkę, gdy się jest wrażliwszym. Bohaterzy są pozytywni, odnajdują w jego trakcie radość z życia, robią szalone rzeczy… Nie nudzi, nie zachwyca.
[ON: Zgadzam się, że za maską momentami prostackiego humoru czai się kilka ciekawych scen, które skłaniają do przemyśleń]
Przeciętniak.
ON: Zbyt surowa opinia według mnie.

średnia ocen 6,3

czyli... zaciekawił!


KRYTERIUM OCENY
ONA
ON
FABUŁA



DIALOGI – GRA AKTORSKA



REALIZACJA POMYSŁU



POD KĄTEM GATUNKU



PRZYJEMNOŚĆ Z OGLĄDANIA



PLUSY
+ kilka romantycznych scenariusz
+ pozytywna historia
+ Elon Musk :)
+ momentami śmieszny
MINUSY
- dialogi i nieśmieszne (obleśne…) żarty
- sztampowa amerykańska pseudo śmieszna komedyjka
- momentami prostacki
- momentami głupi

film do obejrzenia o tutaj -> Dlaczego On? na chili.tv

Czytaj dalej
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , , ,

Ukryte Piękno

Ukryte Piękno
recenzja

__

__

About me

Wszystkie filmy oceniamy w 5 kategoriach:

1- fabuła
2- dialogi/gra aktorska
3- fabuła/ realizacja
4- pod kątem gatunku
5- przyjemność z oglądania

w niezmiennej dziesięciostopniowej skali:

skala

opis

1

Nigdy w życiu!

2

Szkoda tracić czas...

3

W ostateczności

4

Na siłę

5

Można obejrzeć

6

Zaciekawił

7

Dobre kino

8

Prawie idealny

9

Wybitny

10

MAJSTERSZTYK!!

Odwiedziliście nas już

Zblogowani

zBLOGowani.pl