Sztuka kochania - historia Michaliny Wisłockiej [recenzja]

Historia trochę patetyczna, trochę feministyczna, minimalnie wyzwolona… ale przyjemna w odbiorze. Tak w jednym zdaniu określiłabym film „Sztuka kochania – historia Michaliny Wisłockiej”, gdybym musiała się streszczać. Na szczęście miejsca mi nikt nie wydziela, a ja mogę podzielić się z Wami czymś więcej na ten temat. Trochę odkładaliśmy decyzję o pójściu na ten film, głównie dlatego (do czego przyznać się wypada) polska kinematografia kojarzy mi się z filmami pokroju „Kac Wawa”, czyli nie najlepiej. Staram się przełamywać uprzedzenia, w czym nie pomagają mi coraz to nowsze produkcje. To trochę jak walenie głową w mur, nie wiesz po co walisz, bo głową muru nie przebijesz, ale robisz to dalej – tak samo i ja, chodzę wciąż na polskie filmy, nie wiem po co, bo niewiele się w ich jakości zmienia. Nie zmieniało – poprawka, bo „Sztuka kochania – historia Michaliny Wisłockiej” mnie urzekła.

ON: Kochanie przypominam jak bardzo pozytywnie zaskoczona byłaś po chociażby takich filmach jak „Sługi Boże”, lub „Jestem mordercą” :) ale faktycznie, uprzedzenie do polskich filmów w jakimś stopniu funkcjonuje. Niestety :)

Miłośników filmów akcji, efektów specjalnych zapraszam do innej sekcji i gatunków, bo nie fantazja ani sposób nakręcenia tu urzeka. Tylko tytułowa historia. Nim przejdę dalej chciałabym wyraźnie zaznaczyć, że feministką nie jestem, nigdy nie byłam i wątpię żeby kiedykolwiek feministyczne poglądy były mi bliskie, stąd nie rozpatruję tego filmu w tych kategoriach. Nie ukrywam jednak, iż fakt, że jestem kobietą może sprawiać, iż pozytywniej oceniam film, w których główną bohaterką jest również kobieta i to kobieta walcząca o własne przekonania! Krótko i bez spoilerów o samym scenariuszu, który napisało życie. Michalina Wisłocka, to (niespodziewanie) nielubiąca seksu kobieta, która żyje w nieformalnym trzyosobowym związku. Stawia przede wszystkim na więź emocjonalną z partnerem (Stachem – mężem). Wszystko zaczyna wywracać się do góry nogami, gdy stawiając na karierę akademicką i rozwój badań w typowo kobiecym aspekcie, jej związek się kruszy… Michalina przechodzi transformację „seksopoglądową”, walczy z systemem blokującym rozwój wiedzy seksualnej wśród ludności, zaskakuje i fatalnie się ubiera (pałając niezrozumiała miłością do zasłonek).

ON: Nie dziwi mnie fakt, że film był sfeminizowany, choć nie irytowało to mnie jako widza aż tak bardzo. Irytująca w całym filmie była moim zdaniem pochwała dla dosłownie głupich decyzji głównej bohaterki. Historia tej kobiety faktycznie była świetna, pani Michalina miała naprawdę zwariowane i ciekawe życie, jednak w filmie była pokazana „jako silna, niezależna kobieta”, której cały świat daje popalić. Niestety filmowa Wisłocka bohatersko radziła sobie z problemami, które sama w większym lub mniejszym stopniu na siebie zsyłała.

Urzekła mnie kreacja odtwórczyni głównej roli – Magdaleny Boczarskiej. Odważne sceny seksu.

ON: Według mnie sceny seksu były momentami wręcz niesmaczne, wiedziałem że jest to film o seksie, jednak takie sceny w kinie zazwyczaj stara się sprowadzić do namiętności, ja natomiast momentami czułem się jak na wstępie zwykłego porno.

… uśmiech i optymizm postaci – to wszystko znajdziecie w „Sztuka kochania – historia Michaliny Wisłockiej”. Znajdziecie też wspomnienie wojny i jej realia, nie do końca moralne postępowania, które z łatwością przychodzą bohaterom. Postaci nie są jednobarwne, dialogi przykuwają uwagę. Historia prosta, na miłe, niewymagające popołudnie. Z drugą połówką, bo porusza ważne dla par aspekty orgazmu oraz wagi życia intymnego w udanym związku. Może kogoś to skłoni to szczerej rozmowy z partnerem – kto wie? Jeżeli Twój facet nie chce tego z Tobą obejrzeć – obejrzyj sama.

ŚREDNIA OCEN 6,5

CZYLI… ZACIEKAWIŁ !

KRYTERIUM OCENY	ONA	ON
FABUŁA
DIALOGI – GRA AKTORSKA
REALIZACJA POMYSŁU
POD KĄTEM GATUNKU
PRZYJEMNOŚĆ Z OGLĄDANIA
PLUSY	+ osadzenie opowieści w realiach czasów + pozytywna energia +gra aktorska	+ ciekawie oddany klimat tamtych czasów + gra aktorska głównych + ciekawa historia głównej bohaterki
MINUSY	- patetyczność	- zbyt nachalne sceny seksu - pochwała złych decyzji - nie w pełni wykorzystany potencjał historii